کلیه حقوق محفوظ است ، استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است
طراحی و تولید: "ایران سامانه"
برای تحلیل سیاست خارجی دولت یازدهم نگاهی به مولفه های اصلی ان ضروری است.
سیاست خارجی دولت روحانی در ایتدای کار عمدتا به دفع واکنش های منفی ایجاد شده توسط دولتهای نهم و دهم در سطح بین الملل سپری شد.
با جدی تر شدن مذاکرات برجام زمینه و بستر مساعدی برای طرح نظریات و اهداف اصلی سیاست خارجی پدیدار گشت.
می توان به جرئت مدعی شد که سیاست خارجی دولت دهم در اواخر عمر خود حتی "شنونده"نیز نداشت.
اما طرح بازی "برد-برد"به خوبی و روشنی استراتژی دولت یازدهم را در زمینه سیاست خارجی نشان داد.
بر
اساس این مولفه سیاست خارجی از حالت صرف گفتگو برای گفتگو و خطابه خوانی
یک سویه خارج شده و همه طرفهای قضیه با اشتیاق وارد تعامل جدی شدند.
سکان داری جواد ظریف بعنوان کسی که به لحاظ اکادمیک طراح و صاحب نظر در
زمینه "گفتگوهای چند جانبه"شناخته میشود از یک سو موجب اطمینان خاطر طرفهای
درگیر موضوع شد که این با ایران در بحث بطور جدی مشارکت خواهد کرد.
از سوی دیگر موجب شد کشورمان در مذاکرات پیچیده چند جانبه نقش اصلی در هدایت و جهت دهی ان داشته باشد.
بنا بر این در سایه مداکرات چند جانبه برجام روابط تنش الود ایران با سایرین خصوصا با اروپا کاهش یابد.
بدیهی است روابط رو به رشد و مثبت ایران با سایرین و کاهش تنش روابط با
بازیگران اصلی موجب نگرانی کشورهایی شد که حضور قدرتمند و نقش افرینی
جمهوری اسلامی ایران را بر نمی تابند.
تشدید لابی صهیونیستی در
امریکا و متعاقب ان تشکیل مثلث عربی- صهیونیستی-ترکیه ای نشانه قدرتمندی و
اثر گذاری سیاست های منطقه ای و جهانی دولت یازدهم است.
خویشتن داری بسیار در رابطه با رفتار های خلاف عرف بعضی همسایگان نیز نشان از درایت دستگاه سیاست خارجی در این زمان کوتاه دارد.
در برهه ای از سال گذشته لابی پیشگفته تلاش بسیاری کرد تا کشورمان را وارد بازی پیچیده ای کند تا در گرداب منطقه گرفتار شود.
اما
درایت دستگاه دیپلماسی و دولتمردان نشان دادکه گرچه نسبت به منافع ملی و
حقوق شهروندانش حساسیت بالایی دارد اما هوشمندانه فقط در زمینی بازی می کند
که خودش طراحی کرده و از افتادن در دام تصمیمات احساسی اجتناب می کند.
در
مجموع می توان سیاست خارجی دولت روحانی را تعامل سازنده با جهان در چارچوب
منافع ملی؛خویشتن داری با همسایگان ؛و حضور هدفمند و تعریف شده در نهادها و
سازمانهای بین المللی دانست.
گرچه در این راه موانع و مشگلات در داخل و خارج کم نبوده اما دستاورد سیاست خارجی در مجموع بسیار مثبت ارزیابی میگردد.