دیده بان های بیدار دیده نشده -علیرضا فرساد*

۱۷ مردادماه سال ۱۳۷۷ مصادف است با سالروز شهادت خبرنگار شهید محمود صارمی که در شهر مزار شریف افغانستان در حین انجام رسالت خبرنگاری به درجه رفیع شهادت نائل آمد و شهادت این بزرگوار بهانه‌ای شد تا روزی هم به‌عنوان روز خبرنگار در تقویم ایران شکل بگیرد.
روز خبرنگار روز مردان و زنانی است که گاه در زیر گلوله و موشک حضور دارند و گاه در یک سالن اجتماعات؛گاه در اشک و اندوه و غم شریک اند و گاه در شادی و جشن و سرور؛اما آنچه مهم است رسالت این قشر دلسوز جامعه است.رسالت این دیده بانان ریز بین همیشه بیدار که در همه لحظه ها حضور دارند و همیشه در کنار ما هستند اما هیچ جا دیده نمیشوند و بسیاری از مسئولین نیز زحمات بی دریغ آنها در سنگرسازی دفاع از نظام و روایت مظلومین و دردمندان را نادیده میگیرند.
همان مردان و زنانی که در گرمای تابستان و در سرمای زمستان هیچ مانعی نمیتواند سد اراده آنها شود و برای پوشش اخبار مردم مظلوم و بی پناه و گاه برای پوشش یک جشنواره محلی که باعث شادمانی مردمانی کم توقع میباشد مسیر هایی خسته کننده را می پیمایند تا بتوانند این اخبار را انعکاس دهند.
گاهی ثبت خبر یک خبرنگار سندی میشود در تاریخ برای عبرت یک ملت و گاه خبرنگاری میشود الگویی برای آزاد مردان و جان برکفان در مسیر ولایت و آرمان ها تا پای شهادت.در قانون اساسی بسیاری از کشورهایی که خود را دموکراتیک مینامند,رسانه و مطبوعات را به عنوان ستون چهارم قدرت در کشور میدانند؛زیرا بعضی از صاحب نظران در این کشورها معتقد بودند که رسانه گاهی میتواند نقاط ضعف یک حکومت را به گونه ای انعکاس دهد که تا مرز سقوط پیش رفته و گاهی میتواند نقاط قوت را آنچنان جلوه دهد که ضعیف ترین حکومت را ابر قدرت معرفی شود.
اما آنچه از یک خبرنگار انتظار است تنها حق گویی و حق جویی است زیرا قلم یک خبرنگار میتواند جامعه را به عدالت برساند و یا نزدیک نماید.به لطف خدا در ایران جامعه خبری ما تنها قلم حق در دست دارند اما این قشر زحمت کش و تاثیر گذار با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم میکنند.حقوق کم,سیاسی بازی,اعمال فشار بر خبرنگار و ده ها مسئله دیگر باعث میشود که خبرنگار نتواند رسالت واقعی خود را به درستی انجام دهد.
 *فعال سیاسی