«خطِ فارسی کم بیمار است و دچارِ تشتّتِ ذاتی و عرضی، بی‌دقتیِ مؤلفانِ کتاب‌های درسی هم گاهی می‌شود قوزٌ علی قوز.»
رضا شکراللهی، ویراستار و پژوهشگر زبان فارسی با بیان این مطلب نوشته است: «در صفحه‌ی ۵۵ کتابِ نگارشِ فارسیِ پایه‌ی هشتم نوشته‌اند قاعده این است که هرگاه بخش دوم کلمه‌های ترکیبی با نشانه‌ی «آ» شروع شود، فاصله از میان دو بخش برداشته و علامت مد حذف می‌شود. پس «پیش آهنگ» را می‌نویسیم «پیشاهنگ».
حالا من چه بگویم به دانش‌آموزی که از من می‌پرسد پس چرا «دانش‌آموز» را نباید «دانشاموز» بنویسیم؟
اگر پیِ قاعده‌سازی هستید، هم‌چنان‌که در دستورِ خطِ فارسی هم آمده، این جزءِ دومی که با «آ» شروع می‌شود، اگر تک‌هجایی باشد به جزءِ اول می‌چسبد. مثلِ گلاب یا خوشاب که از ترکیب گل و خوش با آب ساخته شده.
ولی اگر جزءِ دوم بیش از یک هجا داشته باشد، قاعده‌بردار نیست. برخی را چسبیده می‌نویسیم و برخی را نچسبیده. چسبیده مثلِ همین پیشاهنگ یا بسامد. نچسبیده هم مثلِ دل‌آگاه یا همین «دانش‌آموز» که در همین صفحه از کتاب توی چشمِ محصلِ پایه‌هشتمی رفته ولی به چشمِ مؤلفان نیامده است.
بگذریم که «هماورد» را هم در معنای «آورد» به‌کار برده‌اند!
کاش برسانید این را به کسانی که باید به دست‌شان برسد.»
منبع: ایسنا
