کلیه حقوق محفوظ است ، استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است
طراحی و تولید: "ایران سامانه"
«محمدجواد حق‌شناس»، فعال اصلاح‌طلب و عضو شورای شهر تهران به تازگی در بخشی از یک یادداشت در روزنامه اعتماد نوشته است:
«آینده کشور و جریان اصلاح طلب ایجاب می کند این جریان سیاسی به عنوان یک جریان تاثیرگذار بتواند در فضای گفتمانی کشور همچنان پر اثر نقش آفرینی کند. با توجه به سوابق مدیریتی جریان اصلاح طلب، امیدوار هستم حاکمیت سیاسی کشور در نوع رفتاری که با جریان اصلاح طلب داشته که به شدت پر اشتباه بوده تجدید نظر کرده و فضایی را فراهم کند که با افزایش مشارکت‌های سیاسی، این جریان بتواند با اتکا به رأیی که با پشتوانه مردم دارد، وارد عرصه عمل و خدمت شود.»[۱]
*منظور آقای حق‌شناس، شرایطی است که با رفتار اصلاح‌طلبان در فتنه سال ۸۸، بر این طیف سیاسی عارض شد تا امنیت مردم و کشور حفظ شود.
برخی رهبران و مشاهیر اصلاح‌طلب به دلیل فرماندهی آن فتنه دهشتناک؛ منزوی، حصر و یا زندانی شدند و چهره‌های ستادی آنها که در فتنه و ناامن‌سازی کشور دست داشتند؛ پس از سال ۸۸ دیگر هیچگاه و در هیچ انتخاباتی تأیید صلاحیت نشدند.
البته اصلاح‌طلبان از سال ۸۴ به این سو در هیچ انتخاباتی نتوانستند رأی اکثریت مردم کشور را از آن خود کنند. (سعید حجاریان نیز به این معنی اشاره کرده است)اما فتنه‌گری در سال ۸۸ نیز بر این فضا افزود.
با این حال اما همانطور که پیداست، چهره‌های جریان سیاسی خاص تصمیم دارند بدون توبه از فتنه و با تحت فشار گذاشتن نظام اسلامی، مجدداً به عرصه قدرت اجرایی در کشور بازگردند.
در واقع آنها تصور می‌کنند که با رفتارهایی مثل عدم حمایت علنی از اغتشاشات دیماه و حرف‌های یواشکی مبنی بر اینکه در سال ۸۸ تقلب رخ نداد؛ می‌توانند ماجرای «توبه رسمی از فتنه سال ۸۸» را ماست‌مالیزه کرده و در ادامه راه را برای تأیید کاندیداهای اصلاح‌طلب ستادی در انتخابات‌های ۹۸ و ۱۴۰۰ بگشایند.
مسئله‌ای که به نظر محال می‌نماید و تمام تیرهای اصلاح‌طلبان در این باره تاکنون به سنگ خورده است.
برخی هجمه‌های آنها به نظام اسلامی مثل اینکه رفتار نظام پر اشتباه است، نظام آفت زده است، نظام به آخر کار رسیده و مردم در دوراهی هستند! نیز ناشی از عصبانیتی ارزیابی می‌شود که به واسطه ایستادگی مقامات ارشد کشور بر سر خطوط قرمز کشور و قانون رخ داده است.
***
«هاشم آقاجری»، فعال اصلاح‌طلب و از چهره‌های پرحاشیه این جریان در دهه ۸۰ به تازگی طی اظهاراتی که سایت اعتدال آنها را منتشر کرده، گفته است:
«اصلاح‌طلبان تا کی جامعه را از ترس سوریه شدن و امید به بهبود پشت خود نگه می‌دارند؟ مردم مستأصل، بین خودکشی یا شورش، احتمالا شورش را برمی‌گزینند شاید نجات یابند. اصلاحات ۲۰ سال است تنها پیشنهاد سلبی به مردم می‌دهد: انتخاب بین بد و بدتر! جمع‌بندی دو دهه به مردم آموخته این سیستم اصلاح نشده، بلکه اصلاح‌طلبان محافظه‌کار شده‌اند! [۲]
*اگرچه شاید برخی اصلاح‌طلبان مدعی باشند هاشم آقاجری اهل تندروی است و یا مثلا اصلاح‌طلب بدلی محسوب می‌شود! اما شاید دانستن این کد هم برای مخاطبان محترم جالب باشد که «رسول منتجب‌نیا»، قائم مقام حزب اعتماد ملی به تازگی طی اظهاراتی گفته است:
«زمانی که حکومت دیگر قابل اصلاح نباشد، تنها علاج آن انقلاب است اما تا زمانی که به این وضعیت نرسیده است اصلاحات می‌تواند آن نظام و حکومت و جامعه را از انحراف حفظ کند.»[۳]
«حمیدرضا جلایی‌پور» دیگر فعال اصلاح‌طلب نیز به تازگی در یک گفت‌وگو با روزنامه اعتماد، در پاسخ به این سؤال که «اگر گمان کنیم اصلاح طلبی در ایران دیگر پاسخگو نیست چه چیزی پسِ این فکر وجود دارد؟» اظهار کرده است:
«برای حل ابر چالش های ایران چند راه بیشتر متصور نیست: یکی انقلاب کلاسیک دیگر، یا انقلاب آرام، یا فروپاشی ناشی از ناکارآمدی حاکمیت، یا تقاضای دخالت خارجی و بالاخره راه اصلاحات. کم هزینه ترین و ممکن ترین راه همان راه اصلاحات است که بیست سال است این مسیر را کثیری از اقشار جامعه ایران انتخاب کرده اند. بقیه راه ها ایران را وارد دوره ای از ناامنی می کند.»[۴]
از نظر ما قضیه روشن است. حرف‌های این ۳ نفر کاملا به هم مرتبط هستند و این مسیر را نشان می‌دهند که اصلاحات دیگر ممکن نیست و راه انقلاب در پیش است.
فتنه اقتصادی دیماه ۹۶ که هشدار آن از سال‌ها قبل داده شده بود نشان داد و اثبات کرد که طراحی جریان سیاسی خاص برای ناآرام سازی عده‌ای به بهانه‌های واهی و هدف قرار دادن کارآمدی نظام اسلامی و احساس امیدواری در ذهن برخی، موفق بوده است.
اصلاح‌طلبان بعنوان بانیان اغتشاش اما به هیچ وجه قصد ندارند این فرصت بدست آمده را وابگذارند و از همین روست که طی هفته‌های اخیر کراراً بیان کردند که (بنیان اعتراضات همچنان پابرجاست)
از نظر جریان سیاسی خاص، کار ناتمام فتنه سال ۸۸ باید یک روز تمام شود و چه چیزی بهتر از آدم‌هایی که در باوری غلط، احساس می‌کنند اقتصاد ایران زمین خورده است و هم‌اکنون نیز راهی جز خودکشی یا شورش نیست!؟
شاید برای مخاطبان محترم دانستن این کد هم قابل تأمل باشد که تئوریسین‌های چپ طی چند سال اخیر، هم کد حضور خیابانی را به مردم داده‌اند و هم کد پیکار با نظام را...
جالب آنکه در تمام این قضایا نیز پیشرفت‌های اقتصادی کشور به نحو آشکاری توسط اصلاح‌طلبان که حامیان شماره یک رئیس‌جمهور روحانی بوده‌اند اما اکنون قصد عبور از او را دارند، کتمان شده است و چیزی درباره آنها گفته نمی‌شود.
به سخن دیگر اینکه مشخص نیست چرا اصلاح‌طلبان از مقام هجدهم ایران در میان اقتصادهای بزرگ جهان، از بهتر بودن ضریب جینی ایران نسبت به آمریکا و چین، از نبود فقر مطلق در ایران به گواه بانک جهانی، از بحرانی نبودن وضعیت بیکاری در ایران و... لام تا کام سخنی نمی‌گویند!؟
در این میان البته کسانی با تکرار سخنان اصلاح‌طلبان و عدم تحلیل درست در این زمینه که انتقاد به دولت آقای روحانی از سر کند شدن سرعت پیشرفت کشور است نه از سر کار نکردن دولت یا شکست‌های اقتصادی! بر باورپذیرتر شدن القائات جریان خاص کمک کرده‌اند.
اکنون و با نشانه‌های بیشماری که خود را دائماً به رخ می‌کشند می‌توان این تحلیل را ارائه کرد که جریان سیاسی خاص، فرضیه خود مبنی بر القای شبهه و ایجاد فضای نارضایتی روانی را محقق شده می‌بیند و بر همین اساس به دو راهبرد «شورش عمومی» یا «وادار کردن نظام به پذیرش خواسته‌های خود» می‌اندیشد.
مقوله‌ای که اثبات آن نه در چند نوشته رسانه‌ای، که در پیش‌بینی چند سال قبل محافل تحلیلی مبنی بر قطعی بودن بروز اغتشاشات اقتصادی قرار دارد. اغتشاشاتی که پیش‌لرزه آن در دیماه امسال در تهران و مشهد و ایذه و غیره رخ داد.
پ. ن: گفتنیست عبارت «پیش‌لرزه» درباره فتنه اقتصادی دیماه نیز توسط کسانی از اصلاح‌طلبان به تلویح و توسط عباس عبدی، از تئوریسین‌های این جریان به صراحت مورد اشاره قرار گرفته است.
***
خانم «پیمانه هسته‌ای» دیپلمات سابق ایران در سازمان ملل و رایزن اقتصادی سابق ایران در توکیو، در مصاحبه با شماره سه‌شنبه گذشته روزنامه شرق گفته است:
داشتن قطع‌نامه حقوق‌بشری برای هر کشوری خیلی بد است. البته برخی هم مخالف من فکر می‌کنند. حتی افرادی درون وزارت خارجه هستند که فکر می‌کنند قطع‌نامه‌داشتن خوبی ما را نشان می‌دهد؛ چون غرب علیه ماست.
او سپس در پاسخ به سؤال خبرنگار شرق که می‌پرسد: «مشابه دیدگاه‌های اول انقلاب؟ » می‌گوید:
«بله. هنوز هم چنین نگاهی در بین برخی اعضای وزارت خارجه وجود دارد.»
او در این گفت‌وگو پیرامون پوشش خود نیز اظهار می‌کند: -چادر- نداشتم. اما باید بسیار حواسمان می‌بود که پوششمان قشنگ و رنگین باشد. چون براساس عکس و فیلم‌هایی که از زنان در ایران دیده بودند، زن اجتماعی و دیپلمات ایرانی را نمی‌توانستند تصور کنند. ظاهر آراسته و خوب‌صحبت‌کردن برای دیپلمات‌ها ضروری است.[۵]
*مسئله «دیپلمات انقلابی» سال‌هاست که مورد اشاره اندیشمندان کشور قرار دارد.
از جمله خصال دیپلمات انقلابی نیز روش‌مندی عقلانی و نگاه استدلالی با ابتناء بر مبانی دینی و عقلانی نظام جمهوری اسلامی ایران است.
روی دیگر این سخن آنست که دیپلمات انقلابی می‌داند سازمان ملل گاه ممکن است نام عربستان را از بیانیه کودک‌کشی در یمن خط بزند، علیه جنایات اسرائیل در فلسطین اشغالی سکوت کند، درباره کشتار مردم نیجریه و دزدیده شدن و شکنجه رهبر شیعیان این کشور چیزی نگوید و در مقابل با ابتناء به گزارش‌های منافقین، اقداماتی پیرامون مسئله حقوق بشر در ایران انجام دهد.
و دیپلمات انقلابی در تمام این موارد تلاش دارد تا با نگاه وحیانی و عقلانی خود، در مسیری حرکت کند که فی‌النهایه به مفتضح کردن ظالمان، عیان شدن خباثت دشمنان ایران و اثبات مسیر صحیح جمهوری اسلامی منتج شود.
این فرمول همواره نتایج مختلفی دارد و حتی ممکن است گاهی به صدور بیانیه علیه جمهوری اسلامی ایران هم منجر شود اما نبایستی آنرا به «نگاه دهه شصتی»! و یا «بلد نبودن تعامل با جهان»! متهم کرد. چه اینکه درک نکردن این معانی و تقلا برای عدم صدور بیانیه «به هر قیمتی» است که عین دگماتیزم و جمود فکری محسوب می‌شود.