هر یک روز که به مراسم تحلیف رئیس‌جمهوری دوازدهم نزدیک می‌شویم، بازار پرالتهاب گمانه‌زنی‌ها برای اعضای کابینه هم داغ‌تر می‌شود.
به گزارش
افق تازه حرف‌وحدیث‌ها هرچند رنگ‌وبوی جدی ندارد اما فضای کابینه بعدی را به چالش می‌کشد؛ در تازه‌ترین خبر، گویا بیژن نامدارزنگنه، نامه استعفایش را تقدیم حسن روحانی کرده است.هر ساعت خبر از آمدن یک وزیر و ماندن دیگری می‌آید؛حرف‌و‌حدیث‌های غیررسمی حکایت از استعفای وزیر نفت دارد. هرچند «شرق» نمی‌تواند مستقلا این خبر را تأیید کند، اما شنیده‌ها حاکی از آن است که بیژن نامدارزنگنه، استعفا داده و نمی‌خواهد در دولت دوازدهم بماند. از حدود یک ماه پیش هم اخباری غیررسمی منتشر شده بود که زنگنه تصمیمی برای ماندن در دولت دوازدهم ندارد؛ حالا هم خبر استعفایش به گوش می‌رسد.
این استعفا ازآن‌رو مهم است که از این تکنوکرات، به‌عنوان دومین مرد دیپلماسی ایران یاد می‌شود. مردی که کمتر از یک سال پس از توافق هسته‌ای، با دیپلماسی نفتی خود، توانست سطح تولید و صادرات نفت کشور را به میزان پیش از تحریم‌ها نزدیک کند. او باقدرت توانست ایران را از فریز نفتی، مبرا کند. زنگنه قول داده بود سرانجام با مدل جدید قراردادهای نفتی، پای غول‌های نفتی را به ایران باز کند و پیش از پایان دولت یازدهم، وعده‌اش را عملی کرد.
توتال وارد میدان‌های گازی پارس جنوبی شده و حالا سرمایه‌گذاران سطح یک جهانی به ایران می‌آیند. این غول نفتی پس ١٢ سالی که از ایران رفته بود، به کشور بازگشته است. ٢٧ مذاکره با شرکت‌های مهم انرژی جهان، امروز در حال پیگیری است و ١٥ قرار تا پایان سال قطعی می‌شود. افتتاح شش فاز از پارس جنوبی نمونه بارز خودکفایی و اقتصاد مقاومتی در دوره وزارت بیژن نامدارزنگنه بوده است و یک جشن ملی به حساب می‌آید.
شیخ‌الوزرا، توانست در دعوای ایران و ترکمنستان، فضا را به‌گونه‌ای مدیریت کند که حتی یک روز هم گاز در شش استان شمالی قطع نشود. افشای پرونده بابک زنجانی و جمع‌کردن بساط کاسبان تحریم از دیگر نقاط روشن کارنامه این مدیر نفتی در دولت یازدهم است. اما به این وزیر تکنوکرات، ناسزاهایی هم گفته شد؛ او را حامی خائن فرانسوی خواندند و گفتند خیانتش از شاه هم بدتر بوده است. همان نوع قراردادهای IPC که توتال را پس از سال‌ها به ایران آورد، نکبت‌بار خوانده شد و زنگنه را تا پای استیضاح برد.
ماجراهای کرسنت، IPC و توتال، شاید سه چالش مهم او در دوران وزارتش بوده است. ماجرای کرسنت هم یکی از مهم‌ترین‌ها بود. او به تازگی به روزنامه «ایران» گفته است: «اگر بخواهم حقایق را بازگو کنم، خیلی چیزها روشن می‌شود. یک روزی هم شاید لازم باشد بازگو کنم. دهان ما را بسته‌اند و دهان یک عده دیگر را باز گذاشته‌اند. کسانی که امروز پرونده کرسنت را محکوم می‌کنند خودشان متهمان اصلی پرونده هستند».
او در پاسخ به این پرسش که «آزاردهنده‌ترین رخدادی که موجب شد در چهار سال گذشته، گاهی لب به گله بگشایید، چه بود؟ حتی یک بار گفتید برخی تک‌تیراندازها از لشکر خودی ما را زدند»، می‌گوید: «فشارهای داخلی. البته دلیلش را هم نمی‌دانم. حالا هم وضعیت نه‌تنها بهتر نشده، بلکه بدتر هم شده است. دیگر تک تیرانداز نیستند؛ با توپ و تانک من را هدف گرفته‌اند».
پربی‌راه نیست اگر همین فشارهای داخلی، دلیل استعفای زنگنه دانسته شود. مردی که مهم‌ترین دستاوردهای اقتصادی سال‌های گذشته را در مسند وزارت داشته، حالا می‌خواهد خانه‌نشین شود.
