جامی که لیاقت دستان بوفون را نداشت

یووه به سری بی سقوط کرد. بازگشت. جنگید و دوباره شد آقای فوتبال ایتالیا. در تمام این سال ها لیدر و الهام بخش تیم کسی نبود جز جان لوییجی بوفون. دلپیرو، ندود، ترزگه،داویدز و خیلی های دیگر یک به یک از قطار بانوی پیر پیاده شدند اما شماره یک و بازوبند کاپیتانی اش از سنگر توری یوونتوس تکان نخوردند.

قهرمان بلامنازع سری آ بار دیگر خود را در فینال دید. این بار سال 2015 در برلین و با ستارگان بی بدیلی نظیر توز، پیرلو، پوگبا و ویدال. این بار اما سفید و مشکی پوشان فوتبال ایتالیا تاب مقاومت در برابر MSN را نداشتند. بارسای آماده لوییز انریکه بوفون و هم تیمی هایش را از سر راه برداشت تا بازهم دست اسطوره به جام نرسد.

2017 شاید آخرین بخت بود. آخرین شانس. یوونتوس با انسجام و قدرتی کم سابقه در لیگ قهرمانان پیش آمد و به فینال رسید. مهم نبود که چه تیمی حریف یونتووس در فینال است. مهم این بود که شاید این بازی، آخرین فینال بوفون است. پس یووه باید قهرمان شود. بایدی که هیچ وقت جامه عمل به تن نکرد.

فوتبال روی بی رحم خود را به بوفون نشان داد. حتی برگردون بی نظیر ماریو مانژوکیچ هم نتوانست حریف بازی بد یووه در نیمه دوم شود تا بازهم تیم اول فوتبال ایتالیا دستش از جام چمپیونز لیگ کوتاه بماند.

تقدیر و سرنوشت تا الان قصد سازش با جنتلمن محبوب دنیای فوتبال را نداشته. او که حتی جام جهانی را هم بالای سر برده، هنوز دستش به معتبر ترین جام باشگاهی اروپا نرسیده.

اما واقعیت را باید پذیرفت. همیشه آن گونه نمی شود که ما انتظار آن را می کشیم. شاید آن اشک های بوفون پس از بازی، شاید عبور سرد و یخ بوفون از کنار جام، او را در ذهن عاشقان فوتبال بیشتر جاودانه کند.

اگر یووه جام را می برد، بدون شک افتخاری مهم برای بوفون به حساب می آمد اما عدم فتح آن قطعا ذره ای از جایگاه و ارزش این سنگربان بی جایگزین کم نخواهد کرد.

این جاست که می توان گفت این جام بود که لیاقت دستان جان لوییجی کبیر را نداشت.